Μοιρολόι

Χαμένος σε αναμνήσεις

σε όνειρα, σε οράματα

ένα πρόσωπο καίει τη καρδιά μου

ένας παλιός χαμένος εαυτός μου

σχηματίζει αλυσίδα

δεν είναι δίκαιο

δεν είναι καθαρό

η βροχή μόνο καθαρίζει το λαιμό μου

Είναι ένα χάπι που απλά δε μπορώ να καταπιώ

Την αγαπώ αλλά δεν υπάρχει

τη χρειάζομαι αλλά δε την βρίσκω

Που είναι;

Κάποιος κάτω στο δρόμο ουρλιάζει

κυνηγάει τα πουλια της ευτυχίας

εξόριστος στέκω από τον εαυτό μου

Την αγαπώ αλλά δεν υπάρχει

Τη χρειάζομαι αλλά δεν τη βρίσκω

Που είναι;

Που είσαι όμορφε διάολες;

Παλαιότερα περπατούσες μέσα στο όνειρο

καθόσουνα δίπλα μου, παραβλέποντας με

με τα μπλε μάτια σου γεμάτα μίσος

και τώρα νεκρή κάπου κείτεσαι και δεν υπάρχεις

Τότε τουλάχιστον σε έβλεπα

τώρα εξαφανίστηκες

και έφυγα τρέχοντας για τα γκρίζα βουνά

χρειάζομαι τη χάρη σου για να γιατρέψω τη καρδιά μου

δώσε μου πισω τη ψυχή μου που έκλεψε ο θάνατός σου

βρέξε τα ξεραμένα χείλη μου με ζωή

Ξεχασμένος τώρα περιπλανιώμαι

σαν ένα πεινασμένο τέρας

προσπαθώντας να πνιγώ στους αφρους των κυμμάτων

να ανακυριχθώ απελεύθερος.

Που είσαι κρυμμένη;

Πεθαίνω..