Άνθρωποι

Στο καταπονημένο παιδί

στο είδος των ανθρώπων που τόσο κινδυνεύει

με ενδοιασμούς τώρα στέκουν

λυπούμενοι τους εαυτούς τους

ακούγοντας τις λέξεις των πιθήκων

που πήραν ανθρώπινη μορφή

ξένα έθνη πάνω απ' τα κεφάλια μας

Το να είσαι διαφορετικός ειναι προσβολή

το να είσαι κάποιος άλλος από αυτον που θέλουν είναι επίθεση

σήμερα η ανθρωπότητα χρειάζεται μόνο τη μάζα

ελεγχόμενη ευθέως και όχι με δακρυγόνα

οποτε, ας βομβαρδίσουμε μερικούς γαμιόληδες

πολλοί θα χαρούν

να ξεφορτωθούμε από αυτό το τσιμπούρι

Ήρθες ξανά φίλε μου

πέταξες πάνω από βουνά και κοιλάδες

βούτηξες στις βαθειές λίμνες και στις θάλασσες

στα πιο μεγάλα υφαίστεια

στο κέντρο της γής

και ήρθες πίσω στη γή

ετών 27

θεέ του οίνου

με γέλιο και μυστικές σκέψεις

ο συγγραφές δεν ξέρει τι παραπάνω να πεί...

Οι άνθρωποι αγαπούν να απλοποιούν

γιατί δεν είναι ικανοί να καταλάβουν

ποτέ δεν είχαν κάτι μέσα στο αδειο κεφάλι τους

χρειάζοταν πάντα κάποιον οδηγό

να τους πάρει από το χέρι και να τους δείξει τα πάντα

Το να φέρεις στο κόσμο ένα παιδί

και να έχεις τη τιμή να το θάψεις ταυτόχρονα

σε αυτό το τάφο που όλοι ζουμε σήμερα και αποκαλούμε "κόσμο"

Είμαστε μερμύγκια που προσπαθούμε να σκάψουμε ακόμα πιο βαθιά

να βρούμε μια πιο ζεστή πέτρα να αράξουμε και να βάλουμε τη βασίλισσά μας

Αλλά οι πέτρες είναι πάντοτε κρύες...

Μοιρολόι

Χαμένος σε αναμνήσεις

σε όνειρα, σε οράματα

ένα πρόσωπο καίει τη καρδιά μου

ένας παλιός χαμένος εαυτός μου

σχηματίζει αλυσίδα

δεν είναι δίκαιο

δεν είναι καθαρό

η βροχή μόνο καθαρίζει το λαιμό μου

Είναι ένα χάπι που απλά δε μπορώ να καταπιώ

Την αγαπώ αλλά δεν υπάρχει

τη χρειάζομαι αλλά δε την βρίσκω

Που είναι;

Κάποιος κάτω στο δρόμο ουρλιάζει

κυνηγάει τα πουλια της ευτυχίας

εξόριστος στέκω από τον εαυτό μου

Την αγαπώ αλλά δεν υπάρχει

Τη χρειάζομαι αλλά δεν τη βρίσκω

Που είναι;

Που είσαι όμορφε διάολες;

Παλαιότερα περπατούσες μέσα στο όνειρο

καθόσουνα δίπλα μου, παραβλέποντας με

με τα μπλε μάτια σου γεμάτα μίσος

και τώρα νεκρή κάπου κείτεσαι και δεν υπάρχεις

Τότε τουλάχιστον σε έβλεπα

τώρα εξαφανίστηκες

και έφυγα τρέχοντας για τα γκρίζα βουνά

χρειάζομαι τη χάρη σου για να γιατρέψω τη καρδιά μου

δώσε μου πισω τη ψυχή μου που έκλεψε ο θάνατός σου

βρέξε τα ξεραμένα χείλη μου με ζωή

Ξεχασμένος τώρα περιπλανιώμαι

σαν ένα πεινασμένο τέρας

προσπαθώντας να πνιγώ στους αφρους των κυμμάτων

να ανακυριχθώ απελεύθερος.

Που είσαι κρυμμένη;

Πεθαίνω..

Ζωή και Ελευθερία

Είμαι θεός και ο εαυτός μου είναι ο μόνος προσκυνητής μου

Χρειαζόμαστε τίτλους;

Βασιλιάδες;

Ευγενείς;

Σκλάβους;

Αφέντες;

Όχι...

Αυτό που χρειαζόμαστε είναι τους εαυτούς μας

την ελευθερία της επιλογής

την ελευθερία της θέλησης

την ελευθερία του λόγου

Το πασάλειμα δεν είναι καλοδεχούμενο στην κοινωνία μας

Στην κοινωνία μου...

Είμαι το μόνο της μέλος...

μπορώ να σου δείξω τη πόρτα...

μόνο αν μου δείξεις και εσύ μία...

Δεν είμαι προφήτης ή ιερέας

απλά θέλει χρόνο για να καταλάβεις

τη ροή των πραγμάτων και όλα τα συναφή

τους δρόμους της ζωής

και ακόμα και αν είσαι εμπειρός, δεν έχει σημασία

πάντα θα κάνεις λάθος

γιατί η ζωή είναι μεγάλη και απέραντη

για να μπορέσουν τα πεπερασμένα μυαλά μας να καταλάβουν

Οπότε ζήσε τη ζωή

και να χαίρεσαι την κάθε ανακάλυψη

θα είσαι πάντα ένα βήμα πιο κοντα

και ένα βήμα μακρύτερα

Μεθυσμένη παρωδία ενός κατατρεγμένου μυαλού

καταχριστική συνειδητοποίηση της ωμότητας

ο τάφος μου ειναι τεράστιος και γεμάτος πτώματα

ο Μότσαρτ έγραψε το Ρέκβιεμ του για το είδος μου

Και το παιδί ρώτησε το πατέρα του

"Μπαμπά τι είναι η ζωή;"

Και ο πατέρας το κοίταξε με ζήλια

γιατί ποτέ δε το είχε αναρωτηθεί αυτό

και μέσα στο ζόρι του να βρεί απάντηση

σκέψεις θολές τον συνεπήραν και σκέφτηκε

"Τι να πω στο παιδί μου;

 Τι παράδειγμα να δώσω;

 Η ζωή είναι βαρετή,

 Η ζωή είναι κόλαση

 Η ζωή είναι παράδεισος

 Η ζωή είναι αγάπη

 Η ζωή είναι πόνος

 Τι από όλα αυτά να επιλέξω να του πω;"

Και έτσι απόφάσισε διπλωματικά

¨Η ζωή είναι ότι τη θέλεις εσύ να είναι"

Και έφυγε ικανοποιημένος από τα λόγια του

Για αυτούς που δε γνωρίζουν

για αυτούς που δε ξέρουν τίποτα απο φιλοσοφία και ποίηση

για αυτούς που ποθούν χρήματα και χρυσές αλυσίδες

το βασίλειό μου είναι λιτό και βάναυσο

μη φιλικό προς αυτούς τους μοιάζει σαν ενα πτώμα

που σαπίζει με σκουλίκια να κατατρώνε τα όργανά τους

Μα για αυτούς που περνούν τις πύλες του

και εισέρχονται στα σκοτεινά εδάφη μου

δε θα θελήσουν να φύγουνε ποτέ

δε θα το χρειαστούν όπως και να έχει...

Άτιτλο

Κάνε με να νιώσω αληθινός

και πλήρης ξανά

να επιθυμίσω κάτι που δεν υπάρχει πια

Χαρισματικοί ηγέτες που μας καθοδηγούν

μας μαθαίνουν πως να συμπεριφερόμαστε

σε αυτό το εύθραυστο χάος στο μυαλό μας

ποθώντας κάποιον να σώσει το παιδί μας

Η μοίρα ειναι κακιά όταν έχει να κάνει με ήρωες

Πρέπει να σφυρηλατηθούμε στις φλόγες της κόλασης

για να γίνουμε ρομφαίες των αγγέλων...

Όνειρο Γυναίκας

Μια φορά είχα ένα όνειρο

Ένας δράκος κυνηγούσε το μικρό μου σκύλο

το άλογό μου στεκόταν ανίκανο να επικοινωνήσει με τη φύση

ένας απόκοσμος ήχος φωτιάς και απομόνωσης

προσπάθησα να δέσω τα κορδόνια στη μπότα του αυτοκράτορα

και με κλώτσησε στο πρόσωπο όταν του εξήγησα το λόγο

Μισώ τη μέρα

λατρεύω τη νύχτα

ο Ινδιάνος που λέγαμε

έχει δίκιο

Νοιάστηκε για σένα

και συ νοιάστηκες για αυτόν

Μικρή γυναίκα

με τα γαλάζια σου μάτια

με το πράσινό σου φόρεμα

σταμάτα να υποφέρεις

το βάρος του στέρνου μου πάνω σου

Ένα φιλί στο λαιμό

στη γλώσσα

και το όνειρο τελειώνει

Υγρό και απαλό το δέρμα της

την αγαπώ

την λατρεύω

την προσκυνώ

πολεμώ για αυτήν

...

...

...

κρίμα που βρισκεται μόνο στα όνειρα

Ξυπνήστε

Εις το όνομα του καλού, του νόμιμου και της θρησκείας

αυτοκτονώ

για να αποδείξω την ενοχή μου

Εις το όνομα του μίσους, του φθόνου και της φιλοδοξίας

αποφασίζω

σε πια πλευρά ταιριάζω

Ευλογημένο γένος των ανθρώπων

καταραμένα παιδιά των θεών

Γλυκιά ησυχία

ψύθιροι αγγέλων

ταρακουνούν τα κεφάλια μας

για να μας απαλλάξουν από την αιματηρή οσμή

Για να τιμήσουμε τους αρχαίους προγόνους μου

δημιουργήσαμε κώδικες ηθικής και προσωπολατρείας

γιατι;

Το μόνο που έμεινε είναι μια συμφωνία

εμπόριο, χρήματα και Εβραίοι ιερείς

να κυβερνούν το κόσμο...

Ξέχνα τους και κλείσε τα μάτια

μάθε να τους σέβεσαι

όπως η αλεπού σέβεται το λύκο

προς το παρόν...

Είμαστε ο κόσμος των τελευταίων ζωντανών ειδών

που δημιουργήθηκαν από τους ίδιους τους θεούς

Ξυπνήστε φίλοι άνθρωποι!

Ξυπνήστε!

Αφύπνιση

Το πρώτο για να κερδίσει

το δεύτερο για να βασιλέψει

το τρίτο για τον αφέντη

τα υπόλοιπα ωδή στη καταστροφή.

Να διαβάζεις

να γράφεις

να αγαπάς

να πολεμάς

χρειάζεσαι τροφή και ποτό

χρειάζεσαι καρδιά και ψυχή

χρειάζεσαι έναν άνθρωπο

να σκοτώσει το καρχαρία

να ταϊσει την οργή σου

Γέμισε το χαρτί με λέξεις

λέξεις από την άμμο του δικού σου μυαλού

συντονίσου με τιν αστρική συχνότητα

διαβασε τα άστρα και άκου τα αδέρφια σου

Χρειάζεσαι πλούτη

χρειάζεσαι πολυτέλεια

χρειάζεσαι φίλους

χρειάζεσαι έμπνευση

Μέχρι ο θάνατος να σε πάρει με το άρμα του

σκέψου τι θα είναι αυτό που θα αφήσεις πίσω σου

ένα σάπιο πτώμα γεμάτο χρυσάφι και χρήματα

ή ένα ράφι γεμάτο με βιβλία έτοιμα να διαβαστούν;

Ποιήματα, ποιήματα, ποιήματα

φωτιά, νερό, χώμα, αέρας

αιθέρας

Συντονίσου με τον αιθέρα

ρώτησε για καθοδήγηση

και οι λέξεις θα έρθουν γρήγορα

από το πουθενά

θα σε φέρουν μέσα

μέσα στο παλάτι της σοφίας

Παράνοια

Δεν είναι το ίδιο!

Είμαι τρελός

Μισώ τους ευγενείς

Μπλέκω με τα μπουρδέλα τους

Δεν είναι το ίδιο!

Το μόνο που κάνω είναι να μισώ!

Θείο Νέκταρ στη ψυχή μου

πρωινό σε ένα μπώλ.

Και το τραγούδι συνεχίζεται

και συνεχίζεται

και συνεχίζεται

ίδια μελωδία

ίδιες φωνές

χίλιες λεξεις

εκατομύρια τοποθεσίες

που, τι και γιατι;

ερωτήσεις που ξεχυλίζουν από το μυαλό ενός βρέφους

Όραμα

Είσαι νεκρός τώρα.

ταξιδεύεις σε ένα τούνελ γεμάτο από θορύβους και ηχώ

Ξαφνικά φτάνεις στο σημείο της Κρίσης.

Οι αρχαίοι τρείς Δικαστές

αδέρφια και υιοί του βασιλιά

αποφάσισαν

"Ένοχος, ο βλάσφημος,

 να καεί στη Πυρρά"

Μια φωνή τώρα ακούγεται

Καθαρή και κρυστάλινη

Ο Θεός της ζωής και του Θανάτου

μιλάει με λέξεις αλήθειας

που καίνε τη ψυχή σου

καθώς πέφτεις στην Άβυσσο.

Το γέλιο των Σατύρων

και ο στρατηγός τους ο Βάκχος

Ο Διόνυσος καλεί

στο μυστήριο της ζωής και του θανάτου

το μυστήριο της αναγέννησης

"Σπάσε το κύκλο της ζωής

στο σταυροδρόμι

μη διαλέξεις κατεύθυνση

μα πέτα ψηλά προς τα ουράνια

Εβοί Ιβάν, Εβοί Βάκχαι!"

Τι κι αν ο Δίας εκοιμήθηκε

κι αν ο Χριστός κλαίει

κι αν άλλοι θεοί τρέχουν πανικόβλητοι;

Ο Αντίλογος έρχεται 

για τον Εβραίο βασιλια

που νομισε πως κατέκτησε επιτέλους το σάπιο τουτο κόσμο

το αίμα ενός Ήρωα καλέι του θεούς να ξυπνήσουν απ τη λήθη

να βρούν τον αυτόκλειτο βασιλιά και να τον γδάρουν

"Θα εξοντώσουμε το γένος σου, Ήρωα

που μας κυνήγησες για αιώνες

που έκαψες ναούς και έχτισες εκκλησίες

που έφερες σκοτάδι και μεσσαίωνα

που έσφαξες του γιούς μας και τις κόρες μας

που τους παγίδεψες στο απόκρυφό σου ψέμμα

που έφερες αρρώστια στα σπίτια μας

και πόνο στις ζωές μας

και μαρτύριο στους γενναίους μας

ήρθε η ώρα να πληρώσεις

με τη ζωή σου και τις ζωές των παιδιών σου"

Ακόμα και η βροχή υποχώρησε

Η ύβρις καλεί τη Νέμεσις

αρμονοία.

Κυνηγός

Θάνατος...

Ησυχία...

Ζώνες ηρεμίας...

Το σόου σταματά και οι διαφημίσεις ξεκινούν

η διάβρωση των θεϊκών προτύπων πλησιάζει

γέννηση της έξαψης

και πάλι ξεκινά... με μια βουή

κυνηγοί στοχεύουν τα τόξα τους να σκοτώσουν το βουβάλι

Μιλούσαμε για θάνατο

για πτώματα και για κρυφούς φωνιάδες

αόρατους

Θάνατος...

δισοίωνες καταστάσεις..

μοναξιά...

Είμαι μοναχικός, όχι μόνος

με πονάει μέσα στα κόκκαλά μου

τρώει το συκώτι μου, καίει το μυαλό μου

εισέρχομαι σε μια επικίνδυνη ζώνη

πετώ σε μέρη που κανένας δεν έχει πάει...

Είμαι το βέλος

είμαι η χορδή, το τόξο, ο κηνυγός και το θήραμα..

όλα αυτά εκτός από ένα

παιδί του θανάτου...

Έχουν μιλήσει άλλη φορά προφήτες έτσι;

Οι ταπεινοί σκηνοθέτες και σεναριογράφοι παραδέχτηκαν ποτέ την ηλιθιότητά τους;

Με έχουν δεί όλοι αυτοί οι ηλίθιοι, που πολεμώ να προστατέψω

με έχουν δεί να τρέχω;

να σαπίζω;

να σκοτώνω;

να πολεμώ;

να καίω και να τρώω σάρκες;

Με έχεις δεί εσύ;

Κάποτε σε κάλεσα...

αλλά ένιωσες άρρωστη

το πρώτο πράγμα που ένιωσες

και σε οδήγησε στα άκρα;

Όλα αυτα τα μικρά ανθρωπάκια

όλα αυτά τα πιόνια

Το αγαπώ αυτό το παιδί

την αιώνια ψυχή μου

που αναδύεται από τα βάθη

της παράνοιας και τα Τάρταρα

Το αγαπώ αυτό το παιδί

το ονόμασα

Θάνατο...

Βλάσφημος Μεσσίας

Η σκηνή πιάνει φωτιά

το πλήθος ουρλιάζει και λιποθιμά

ένα κοράκι πετά πάνω από το στάδιο

κανένας δεν στάθηκε μάρτυρας της παρουσίας του

Μια μαυροφορεμένη φιγούρα ούρλιαξε

έτσι όπως ποτέ άλλοτε

το αγαπημένο του κατοικίδιο είχε πεθάνει

"Άνθρωποι, άνθρωποι

να είστε πιο ευτυχισμένοι από ευτυχείς

πιο περίεργοι από περίεργοι

πιο άτακτοι από άτακτοι

άνθρωποι, απλά γίνετε κάποιοι άλλοι"

Ο ήχος των κραυγών στο φόντο της σκηνής

και αυτός συνέχισε, αλλάζοντας χρώμα στη φωνή του

"Βλάσφημες φωνές αντηχούν στο μυαλό μου!

 Βλάσφημες φωνές κατοικούν εκεί μέσα!"

Ποτέ πιο πριν δεν τον είχαν δει να κλαίει

ποτέ πιο πριν δε πίστεψε κανείς πως θα πέθαινε

ίσως ένα μαχαίρι στο στομάχι

ή ένα ξίφος στο λαιμό του

ίσως μια ποικιλία χαπιών και ναρκωτικών ουσιών

ίσως μια ξέφρενη πορεία προς τη κορυφή ενός βουνού

Αυτό είναι!

"Είστε έτοιμοι; Είστε έτοιμοι για μια άγρια βόλτα;

 Είστε έτοιμοι για μια άγρια νύχτα;

Εγώ και ο διάολος 

οδεύουμε δίπλα-δίπλα

Εγώ και ο διάολος

θα σε πάρουμε

σε μια μακρια

και δαιμόνια βόλτα

Ας καβαλήσουμε, λοιπόν!"

Οι επεφημίες του κοινού σταμάτησαν

μπορούσες να ακούσεις την ηχό να ξεθωριάζει

αρχικά βήματα προς μια κάποια λογική

εντρυφίοντας στο μυαλό του καλλιτέχνη

το οδυνειρό αίσθημα της προδοσίας

μια κατολίσθηση, μια ξαφνική κούρσα θανάτου!

 

Άλογο

Μια ντουζίνα εποχές πρίν από τώρα,

τρείς κύκλους μακριά,

είχα ένα άλογο

δυνατό όπως η ψυχή ενός άνδρα

γρήγορο όπως η ιδιοσυγκρασία ενός άνδρα

τρομερό όπως η κρίση ενός άνδρα.

Συνήθως το ίππευα στη παραλία

και έπαιζα μαζί του όταν ήταν μικρό πουλάρι ακόμη

και όταν έφτασε στη ηλικίας την κάποια ωριμότητα

μαζί υπερπηδούσαμε τα ποικίλα εμπόδια

και συνεχίζαμε το ταξίδι μας προς τον ήλιο

Αλλά ότι η ζωή δίνει

πρέπει να το πάρει και πίσω

και το άλογό μου

δυνατό και άγριο

πανέμορφο και λαμπερό

το πήραν από εμένα

το έκλεψαν

οι μεγάλοι άρχοντες του Κάτω Κόσμου...

Έναρξη

Χαμηλόφωνα μίλησε,

με χαλαρές κινήσεις

και μέσα σ' αυτή την ησυχία

και σε αυτή τη μαλθακότητα

ατένισε, σταμάτησε

Ποιός θα με ακολυθήσει στους δρόμους του λάθους, του μαύρου, του σκοτεινού, του βασανιστηρίου;

Ένα φίδι με δάγκωσε τη περασμένη βδομάδα, δεν το σκότωσα

το άφησα να ρουφήξει όλο μου το αίμα και να το αντικαταστήσει με δηλητήριο.

Ο σκοπός του ανθρώπου είναι να βρεί μια λογική αιτία για να αυτοκαταστραφεί.

Αναμένω μια καλή σοδειά από το αμπέλι μου φέτος...

Πολύ θάνατος και πόνος να υποφέρουμε...

Μακάριοι αυτοί που δε με γνώρισαν...

Και σταμάτησε να φωνάζει

και σταμάτησε να ατενίζει

Είδε ένα συντριβάνι και ένα δέντρο...

Παραδόθηκε στη λαγνεία της ξεκούρασης

και ικανοποίησε τη δίψα του...

Και πήγε για ύπνο...

Και στα όνειρά του...

είδε μια πόρτα...

και άνοιξε τη πόρτα...