Άνθρωποι

Στο καταπονημένο παιδί

στο είδος των ανθρώπων που τόσο κινδυνεύει

με ενδοιασμούς τώρα στέκουν

λυπούμενοι τους εαυτούς τους

ακούγοντας τις λέξεις των πιθήκων

που πήραν ανθρώπινη μορφή

ξένα έθνη πάνω απ' τα κεφάλια μας

Το να είσαι διαφορετικός ειναι προσβολή

το να είσαι κάποιος άλλος από αυτον που θέλουν είναι επίθεση

σήμερα η ανθρωπότητα χρειάζεται μόνο τη μάζα

ελεγχόμενη ευθέως και όχι με δακρυγόνα

οποτε, ας βομβαρδίσουμε μερικούς γαμιόληδες

πολλοί θα χαρούν

να ξεφορτωθούμε από αυτό το τσιμπούρι

Ήρθες ξανά φίλε μου

πέταξες πάνω από βουνά και κοιλάδες

βούτηξες στις βαθειές λίμνες και στις θάλασσες

στα πιο μεγάλα υφαίστεια

στο κέντρο της γής

και ήρθες πίσω στη γή

ετών 27

θεέ του οίνου

με γέλιο και μυστικές σκέψεις

ο συγγραφές δεν ξέρει τι παραπάνω να πεί...

Οι άνθρωποι αγαπούν να απλοποιούν

γιατί δεν είναι ικανοί να καταλάβουν

ποτέ δεν είχαν κάτι μέσα στο αδειο κεφάλι τους

χρειάζοταν πάντα κάποιον οδηγό

να τους πάρει από το χέρι και να τους δείξει τα πάντα

Το να φέρεις στο κόσμο ένα παιδί

και να έχεις τη τιμή να το θάψεις ταυτόχρονα

σε αυτό το τάφο που όλοι ζουμε σήμερα και αποκαλούμε "κόσμο"

Είμαστε μερμύγκια που προσπαθούμε να σκάψουμε ακόμα πιο βαθιά

να βρούμε μια πιο ζεστή πέτρα να αράξουμε και να βάλουμε τη βασίλισσά μας

Αλλά οι πέτρες είναι πάντοτε κρύες...

Μοιρολόι

Χαμένος σε αναμνήσεις

σε όνειρα, σε οράματα

ένα πρόσωπο καίει τη καρδιά μου

ένας παλιός χαμένος εαυτός μου

σχηματίζει αλυσίδα

δεν είναι δίκαιο

δεν είναι καθαρό

η βροχή μόνο καθαρίζει το λαιμό μου

Είναι ένα χάπι που απλά δε μπορώ να καταπιώ

Την αγαπώ αλλά δεν υπάρχει

τη χρειάζομαι αλλά δε την βρίσκω

Που είναι;

Κάποιος κάτω στο δρόμο ουρλιάζει

κυνηγάει τα πουλια της ευτυχίας

εξόριστος στέκω από τον εαυτό μου

Την αγαπώ αλλά δεν υπάρχει

Τη χρειάζομαι αλλά δεν τη βρίσκω

Που είναι;

Που είσαι όμορφε διάολες;

Παλαιότερα περπατούσες μέσα στο όνειρο

καθόσουνα δίπλα μου, παραβλέποντας με

με τα μπλε μάτια σου γεμάτα μίσος

και τώρα νεκρή κάπου κείτεσαι και δεν υπάρχεις

Τότε τουλάχιστον σε έβλεπα

τώρα εξαφανίστηκες

και έφυγα τρέχοντας για τα γκρίζα βουνά

χρειάζομαι τη χάρη σου για να γιατρέψω τη καρδιά μου

δώσε μου πισω τη ψυχή μου που έκλεψε ο θάνατός σου

βρέξε τα ξεραμένα χείλη μου με ζωή

Ξεχασμένος τώρα περιπλανιώμαι

σαν ένα πεινασμένο τέρας

προσπαθώντας να πνιγώ στους αφρους των κυμμάτων

να ανακυριχθώ απελεύθερος.

Που είσαι κρυμμένη;

Πεθαίνω..

Ζωή και Ελευθερία

Είμαι θεός και ο εαυτός μου είναι ο μόνος προσκυνητής μου

Χρειαζόμαστε τίτλους;

Βασιλιάδες;

Ευγενείς;

Σκλάβους;

Αφέντες;

Όχι...

Αυτό που χρειαζόμαστε είναι τους εαυτούς μας

την ελευθερία της επιλογής

την ελευθερία της θέλησης

την ελευθερία του λόγου

Το πασάλειμα δεν είναι καλοδεχούμενο στην κοινωνία μας

Στην κοινωνία μου...

Είμαι το μόνο της μέλος...

μπορώ να σου δείξω τη πόρτα...

μόνο αν μου δείξεις και εσύ μία...

Δεν είμαι προφήτης ή ιερέας

απλά θέλει χρόνο για να καταλάβεις

τη ροή των πραγμάτων και όλα τα συναφή

τους δρόμους της ζωής

και ακόμα και αν είσαι εμπειρός, δεν έχει σημασία

πάντα θα κάνεις λάθος

γιατί η ζωή είναι μεγάλη και απέραντη

για να μπορέσουν τα πεπερασμένα μυαλά μας να καταλάβουν

Οπότε ζήσε τη ζωή

και να χαίρεσαι την κάθε ανακάλυψη

θα είσαι πάντα ένα βήμα πιο κοντα

και ένα βήμα μακρύτερα

Μεθυσμένη παρωδία ενός κατατρεγμένου μυαλού

καταχριστική συνειδητοποίηση της ωμότητας

ο τάφος μου ειναι τεράστιος και γεμάτος πτώματα

ο Μότσαρτ έγραψε το Ρέκβιεμ του για το είδος μου

Και το παιδί ρώτησε το πατέρα του

"Μπαμπά τι είναι η ζωή;"

Και ο πατέρας το κοίταξε με ζήλια

γιατί ποτέ δε το είχε αναρωτηθεί αυτό

και μέσα στο ζόρι του να βρεί απάντηση

σκέψεις θολές τον συνεπήραν και σκέφτηκε

"Τι να πω στο παιδί μου;

 Τι παράδειγμα να δώσω;

 Η ζωή είναι βαρετή,

 Η ζωή είναι κόλαση

 Η ζωή είναι παράδεισος

 Η ζωή είναι αγάπη

 Η ζωή είναι πόνος

 Τι από όλα αυτά να επιλέξω να του πω;"

Και έτσι απόφάσισε διπλωματικά

¨Η ζωή είναι ότι τη θέλεις εσύ να είναι"

Και έφυγε ικανοποιημένος από τα λόγια του

Για αυτούς που δε γνωρίζουν

για αυτούς που δε ξέρουν τίποτα απο φιλοσοφία και ποίηση

για αυτούς που ποθούν χρήματα και χρυσές αλυσίδες

το βασίλειό μου είναι λιτό και βάναυσο

μη φιλικό προς αυτούς τους μοιάζει σαν ενα πτώμα

που σαπίζει με σκουλίκια να κατατρώνε τα όργανά τους

Μα για αυτούς που περνούν τις πύλες του

και εισέρχονται στα σκοτεινά εδάφη μου

δε θα θελήσουν να φύγουνε ποτέ

δε θα το χρειαστούν όπως και να έχει...

Άτιτλο

Κάνε με να νιώσω αληθινός

και πλήρης ξανά

να επιθυμίσω κάτι που δεν υπάρχει πια

Χαρισματικοί ηγέτες που μας καθοδηγούν

μας μαθαίνουν πως να συμπεριφερόμαστε

σε αυτό το εύθραυστο χάος στο μυαλό μας

ποθώντας κάποιον να σώσει το παιδί μας

Η μοίρα ειναι κακιά όταν έχει να κάνει με ήρωες

Πρέπει να σφυρηλατηθούμε στις φλόγες της κόλασης

για να γίνουμε ρομφαίες των αγγέλων...